شریعت گریزی در مسلک تصوف از جنجالی‌ترین مسائل در بین فرق صوفیه است که معتقدین به استغنای از شریعت برای خود دلائلی ذکر کرده‌اند، چنانکه گروهی از صوفیه ترک شریعت خود را به خاطر فرار از عجب و ریا دانسته‌اند و گروهی دیگر نیز شریعت را برای صاحبان مقام فنا نمی‌دانند و معتقدند که شریعت برای کسانی است که اسیر نفس خویش هستند. گروهی دیگر شریعت را مانع وصال می‌دانند و بدین نحو به انحراف رفته‌اند.
روش متفاوت اویسیه در رابطه ی پیر و سالک
با وجود اینکه همه سلاسل در تصوف وجود پیر، قطب و مراد را امری لازم و غیر قابل انکار در مسیر سیر و سلوک می‌دانند و نبود آن برابر با عدم سلوک است، فرقه اویسیه برای فرار از قید و بند التزام به شیخ طریقت و سرسپردگی بی قید و شرط به او، پیر و راهنمای ظاهری را لازمه درویشی نمی‌داند و خود را از یوغ بندگی اقطاب و مشایخ آزاد کرده است.
تکریم و تقدیس ابلیس در آثار صوفیان
یکی از عقاید تصوف که کاملا مخالف قرآن و عقیده‌ی مسلمانان است، تکریم و تقدیس ابلیس از جانب صوفیان بوده و برخلاف قرآن، که او را دشمن، کافر و طغیان‌گر می‌داند، این افراد، ابلیس را عزتمند، جوانمرد و دوست خود دانسته و تعابیر گوناگونی را در بزرگداشت وی مطرح کردند.
زهد فردی، نقطه آغازین انحراف در عرفان
یکی از مسائل مهم در به انحراف کشیده شدن عرفان حقیقی و اسلامی، ترویج ناپسند و غیر شرعی عرفان و معنویت بود، که در قرون اولیه توسط عده‌ای از مسلمانان، با انجام عبادات غیرشرعی و زهد فردی و شخصی شکل گرفت، که در واقع شروع انحراف عرفان، از همین دوره بوده است.
سند سازی صوفیه برای خرقه پوشی
اهل تصوف برای جلوگیری از بدعت خواندن خرقه‌پوشی، آن را مستند به روایت "ام خالد" و روایت "الشیخ فی قومه" کردند. اما استناد به این روایات از اساس باطل است، زیرا این روایات را از منابع اهل‌سنت نقل کرده‌اند و سیوطی نیز آنها را ساختگی می‌داند و بزرگان صوفیه همچون سهروردی، کاشانی و نوربخش استناد به این روایات را برای خرقه پوشی نپذیرفته‌اند. همچنین متن حدیث نیز خرقه پوشی را به عنوان یک سنت نمی‌رساند.