فضل بن روزبهان در دفاع از عایشه و طلحه و زبیر در خروج بر امام علی(علیه السلام) می‌گوید: «آنان به این شبهه، که قاتلان عثمان در میان لشکر حضرت علی (علیه السلام) پناه گرفته‌اند، بر حضرت خروج کردند؛ نه اینکه انتقام خون عثمان را از حضرت بگیرند...». این شبهه که برای برخی ایجاد شده است، با چند پاسخ کوتاه رد می‌شود.
آیا عایشه از خروج بر ضدّ امام علی (ع) پشیمان شده است؟
برخی می‌گویند: عایشه از عمل خود، که شرکت در جنگ جمل بود، پشیمان شده و توبه کرده است، پس نمی‌توان بر عمل او ایراد گرفت؛ زیرا پس از آ‌ن‌که کار از کار گذشت، عایشه از کارهایی که انجام داده بود، پشیمان شد و بر عملکرد خود می‌گریست. شاهد بر آن، روایاتی است که نقل شده است. این روایات در مورد گریه‌ی عایشه است و توبه‌ی عایشه را نمی‌رساند.
آیا منشا صوفیه زهد صدر اسلام است؟
به گواهی معتقدین به اینکه منشا تصوف زهد صدر اسلام بوده است، مسلمانانی که به اسلام گرایش پیدا کرده بودند، تحت تاثر قرآن و تعالیم اسلامی و روش زندگی اهل‌بیت (علیهم السلام) گرایش زیادی به زهد و ساده زیستی داشتند و همین امر کم کم موجب پیدایش تصوف گردید. اما با بررسی شواهد تاریخی و گواهی‌هایی که درباره زاهدان صدر اسلام آمده است، این نظریه مردود است.
آیا دو طرف جنگ جمل مؤمن بوده‌اند؟
برخی با توجه به آیه‌ی 9 سوره حجرات که خداوند می‌فرماید: «هرگاه دو گروه از مؤمنان با هم به نزاع پردازند، آن‌ها را آشتی دهید» می‌گویند: لشکر حضرت علی (علیه السلام) و لشکر عایشه هر دو مؤمن بوده‌اند، که باید بین آن‌ها صلح داده می‌شد، در صورتی‌که در این جنگ یک طرف به دلیل خروج بر امام به حقّ مسلمین، از دین خارج شد.
آیا مصلحت در خروج عایشه بر ضد امام علی(ع) بوده است؟
ابن تیمیه در اشکالی که به عملکرد عایشه گرفته می‌شود، مبنی بر اینکه او طبق مضمون آیه‌ی 33 سوره‌ی احزاب، عمل نکرده و با امر خداوند مخالفت کرده، می‌گوید این اشکال درست نیست، زیرا او همانند جاهلیت اولی خود را آشکار نساخت، و امر به استقرار در خانه‌ها، منافات با خروج به جهت مصلحت ندارد، که توجیه ابن تیمیه، با اشکالات متعددی روبروست.