افرادی که در ایران و برخی دیگر از کشورهای اسلامی، به «سید» مشهورند، از نسل حضرت علی (علیه السلام) و حضرت فاطمه (سلام الله علیها) هستند. بیشتر آنان در قرن 3 هجری وارد ایران شدند و برخی نیز پیش از آن. اما اینکه چرا آنان را «سید» نامیدند به علت حدیث نبوی است که پیامبر فرمودند: «حسن و حسین، دو سید (سرور) جوانان اهل بهشتند». از همین روی، فرزندان آنان به دلیل انتساب به ایشان، و نیز به جهت احترام و ارادت، «سید» نامیده شدند.
اسپندارمذگان، پاسداشتِ هستی یا عشق‌بازی در لجنزار ؟!
اسپندارمذ، معشوق پدرِ خود (اهورامزدا) بود، آن هم عشقی که در شریعت الهی، پلید و ناپاک خوانده شده و امروزه هیچ ایرانی مسلمان، بلکه حتی ایرانیانِ نامسلمان نیز حاضر به گرامیداشتِ آن نیستند. عجیب‌تر اینکه سران جامعه در عصر ساسانیان اصرار داشتند که این عشق نامتعارف (روابط جنسی میان پدر و دختر) به رسم آنچه بین اهورامزدا و دخترش گذشت، در جامعه نیز پیاده شود.
نقش زرتشت در ترویج ازدواج با محارم
موبدان زرتشتی در گذر هزاران سال همواره مروّج خَُوَِیدوده (ازدواج با محارم) بودند. حتی برای مشروعیت بخشیدن به این مسئله توجیهاتی نیز ارائه کردند. در متون تاریخی و ادبی هم مصادیقی فراوان از این موضوع (ازدواج با محارم) وجود دارد، چنانکه اصل این مطلب امری ثابت شده است و هیچ یک از اوستاشناسان و زرتشتی‌پژوهان معتبر و منصف در آن تردیدی ندارند. جالب است بدانیم که موبدان زرتشتی اصرار فراوان داشته اند که بگویند زرتشت خود مروّج خَُوَِیدوده (ازدواج با محارم) و بسیار علاقه‌مند به این امر بود!
آفرینش زمان، محصول ترس اهورامزدا از اهریمن !
زرتشت، مجوس و اهل‌کتاب
علامه طباطبایی: «روایات هر چند مجوس را اهل کتاب خوانده، که لازمهاش آن است که این ملت نیز براى خود کتابى داشته باشد و یا منسوب به یکى از کتاب‌هایى از قبیل کتاب نوح و صُحُف ابراهیم و تورات موسى و انجیل عیسى و زبور داود باشد که قرآن آن‌ها را کتاب آسمانى خوانده و لیکن قرآن هیچ متعرض وضع مجوس نشده و کتابى براى آنان نام نبرده و کتاب اوستا که فعلا در دست مجوسیان است نامش در قرآن نیامده، کتاب دیگرى هم که نامش در قرآن آمده باشد در دست ندارند.»